Η κατάσταση στο Βιετνάμ μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν όπως σε όλες τις αποικίες. Οι διεφθαρμένοι ιμπεριαλιστές και τα ντόπια τσιράκια τους εκμεταλλεύονταν με το χειρότερο τρόπο το λαό, ο οποίος δεν είχε κανένα δικαίωμα.
Ο Χο Τσι Μινχ ξεκίνησε κι αυτός, όπως ο Κάστρο, με λίγους, ελάχιστους αποφασισμένους Κομμουνιστές. Όλοι ήρωες που δεν περιμέναν να ωριμάσουν οι συνθήκες, αλλά δημιούργησαν οι ίδιοι τις ευκαιρίες.
Δεν έγινε την επόμενη μέρα, όμως οι λίγες δεκάδες, έγιναν εκατοντάδες, έπειτα χιλιάδες, εκατομμύρια, που ξεσηκώθηκαν ενάντια στις πιθανότητες. Τι ελπίδα είχαν θεωρητικά απέναντι σε μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη όπως η Γαλλία και κυρίως απέναντι στη μεγαλύτερη δύναμη που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, τις ΗΠΑ;
Κι όμως νίκησαν! Γιατί ο θείος Χο τόλμησε να πει ΟΧΙ στους ισχυρούς αφεντάδες. Δεν έβγαλε έρπη από τις διαπραγματεύσεις, ούτε τα γύρισε στα δύσκολα. Αγωνίστηκε, έδωσε το παράδειγμα, και το θαύμα έγινε. Βέβαια αυτός ήταν γνήσιος κομμουνιστής, όχι στα λόγια, αλλά στα έργα. Γι αυτό κι ο κόσμος, όχι μόνο στην πατρίδα του, τον λάτρεψε.
Κανείς τύραννος δεν είναι ανίκητος. Τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από ένα λαό που θέλει να απελευθερωθεί. Ο Χο Τσι Μινχ έδωσε ελπίδα στο λαό και σε αντίθεση με τους ρεφορμιστές έκανε την ελπίδα πραγματικότητα, γιατί δε συμβιβάστηκε, δεν υποχώρησε από τις θέσεις του. Φυσικά έπαιξε ρόλο και η ηγετική ικανότητα η εκμετάλλευση των λαθών του εχθρού, οι τακτικές, κοκ. Ο θείος Χο δε χαρίστηκε στους προδότες.
Δεν ήταν καθόλου εύκολος ο θρίαμβος, χρειάστηκαν αγώνες, θυσίες, αλλά η νίκη του Βιετνάμ απέναντι σε δυο υπερδυνάμεις έγινε πραγματικότητα. Έτσι πραγματοποιούνται οι ευχές και τα όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου