Ένα καθίκι λιγότερο

Γράφει το διαολάκι.

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενο. Η Κόλαση έγινε πλουσιότερη, αφού παραλάβαμε «πολιτικό κεφάλαιο». Όχι μόνο κεφάλαιο αλλά και στομάχι, έντερα και πισινό. Κυρίως το τελευταίο.  

Ο Θοδωρής βράζει στα πιο καυτά καζάνια. Ποιος Θεόδωρος; Ένας πάγκακος. Τι έκανε; Διάφορες αμαρτίες. Πρώτα από όλα έτρωγε τον αγλέουρα μόνος του και μετά έστελνε το λογαριασμό στους άλλους. Όταν του έλεγαν «Ρε συ τι είναι αυτό; Γιατί πληρώσουμε εμείς τα δικά σου;» έλεγε «Α, μαζί τα φάγαμε»! Κι εμείς μαζί τον ψήνουμε στην Κόλαση. Μαζί με κάτι τοκογλύφους, προδότες, φασίστες κλπ. 

Έφυγε ο Θόδωρος από τον κόσμο αυτό όπως έφυγε η σημαία στα Ίμια. Εκείνη την πήρε ο αέρας, αυτόν ο Διάολος. Τον πήρα και τον σήκωσα, δεν ήταν εύκολο. Περισσότερο κι από φάλαινα ζύγιζε. Αλλά εμείς τα διαβολάκια έχουμε δύναμη. Δε μας ενδιαφέρει πόσο πλούσιος, ισχυρός, ξακουστός, είναι ο πεθαμένος. Μόνο αν είναι κακός ή καλός. Ο τύπος παραήταν αμαρτωλός.    

Αμαρτωλός και βέβαια θρασύς όπως γίνεται συνήθως. Έβριζε τα θύματά του, όπως κάνουν τα περισσότερα καθίκια. Κοπρίτης ο ίδιος αποκαλούσε έτσι όσους εργάζονταν και τον έθρεφαν! Πάντως είναι αμαρτία να μην αντιδράτε στο άδικο, να το ξέρετε, να μη λέτε μετά, όταν έρθει η δική σας η ώρα. Του Θόδωρου την ώρα την περιμέναμε πως και πως. Δε βλέπεις συχνά τέτοια μεγάλα καθάρματα. 

Ο Μήτσος δεν πιστεύει σε παράδεισο και κόλαση. «Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ». «Εγώ τι είμαι ρε Μήτσο»; Τον ρωτάω. Πλάσμα της φαντασίας μου», απαντά. Α ρε Μήτσο, αδιόρθωτος κομμουνιστής. Αυτός που ψόφησε σήμερα, ήταν διορθωμένος. Ξεκίνησε από το ΚΚΕ. Αλλά έφυγε, δεν έμεινε σαν το Μήτσο. Βλέπετε, στο ΚΚΕ κάνουν δίαιτα. Απαγορεύεται αυστηρά η διαφθορά. Ο Θόδωρος δοκίμασε τη σαπίλα, του άρεσε και σου λέει «σιγά μην κάτσω στο ΚΚΕ». Έτσι πήγε πρώτα στο ΠΑΣΟΚ και μετά στη ΝΔ. Ναι, ήταν ιδεολόγος. Ιδεολόγος της μάσας και της αρπαχτής.

Κάποιοι τώρα θα πουν (μαζί κι ο Μήτσος) «έλα μωρέ τώρα, με τους νεκρούς θα ασχολούμαστε»; Ξεχνάτε αγάπες μου, κι αυτό είναι μέγα σφάλμα. Κανείς νεκρός δε δικαιώνεται, αν, όταν ζούσε, πήρε άλλους στο λαιμό του. Γιατί νομίζετε υπάρχει Κόλαση; Γιατί υπάρχουν τα ανθρωπόμορφα κτήνη. Που θα πήγαιναν αυτοί; Στον παράδεισο; Μα η Γη παράδεισος είναι. Αλλά φρόντισαν κάποιοι και την έκαναν κόλαση. Με την άγρια εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αμάν, τώρα μιλάω σαν το Μήτσο. Είδατε τι παθαίνετε, αν κάνετε παρέα με κομμούνια; 

Ο Θόδωρος είχε αντισώματα. Τώρα που είπα αντισώματα, είχε αντισώματα για τον Κομμουνισμό. Γιατί κάτι εμβόλια που έκανε, μάπα ήταν. Αν δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα υγείας, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες νεκροί. Αλλά ο Θοδωρής χέστηκε για τους άλλους. Στήριξε κάθε αντιλαϊκή πολιτική, κάθε Μνημόνιο. Γι αυτό τον βράζουμε μαζί με καβαλίνες. Την καταστροφή των άλλων την έλεγε «ευκαιρία και ευλογία»! Αυτό το λένε μόνο τα όρνεα, όχι οι πραγματικοί άνθρωποι που πονάνε το συνάνθρωπο.  

Θα περάσουμε πολύ ωραία. Αυτός όχι. Αλλά αυτό ακριβώς είναι δικαιοσύνη. Βλέπετε, μας έχετε παρεξηγήσει εμάς τους διαόλους. Επιτελούμε ένα κοινωνικό έργο. Τιμωρούμε τους κακούς, πράγμα που θα έπρεπε να κάνετε εσείς. Αφού δεν τιμωρήθηκαν σε αυτό τον κόσμο, τουλάχιστο να τιμωρηθούν στον επόμενο. Να ξέρετε πως κι η οκνηρία, αμαρτία είναι. 

Μην πιστεύετε αυτούς που θα βγουν και θα πουν πόσο «καλός» ήταν. Δεν ήταν, κι αυτοί καθάρματα είναι, διεφθαρμένοι, που τους περιμένει η Κόλαση. Κάθε φορά που ψοφά ένας από δαύτους, οι άλλοι τρομοκρατούνται μπροστά στο αναπόφευκτο, κι αρχίσουν τις λιτανείες μπας και ξορκίσουν το τέλος της κονόμας. Εμείς, τα διαολάκια, σπάμε μεγάλη πλάκα.  

ΥΓ Είδατε τι έπαθα; Ξέχασα τη μεγαλύτερη αμαρτία. Την προδοσία ενός ήρωα. Γιατί ο Θόδωρος ήταν ένας υποταγμένος, ένα τζάμπα μάγκας. Σε κάποια φυλακή λοιπόν, ένας βασανισμένος, που θέλει την ελευθερία του λαού του, αισθάνεται μια μικρή παρηγοριά, ακούγοντας το τέλος του κτήνους που τον πρόδωσε.