Πρέπει να πούμε πως πολλοί καλοί ηθοποιοί έπαιζαν κόντρα ρόλους. Ο Δήμος Σταρένιος, κι ο Αρτέμης Μάτσας πχ έκαναν στα έργα το συνεργάτη των Γερμανών, αν και στην πραγματικότητα σιχαίνονταν τους ναζί και ήταν πολύ περισσότερο πατριώτες από όλους τους πατριδοκάπηλους μαζί.
Τα χρόνια πέρασαν και το άντερο του Σπύρου Παπαδόπουλου λίγδωσε αρκετά, τόσο ώστε να γίνει ο βιτσιόζος που γουστάρει το Μητσοτάκη. Γιατί ο Σπύρος δεν είναι ούτε αχάριστος, ούτε κορόιδο. Αισθάνεται ευγνωμοσύνη σε αυτόν που τον πληρώνει και πληρώνεται αρκετά καλά. Όχι σαν τους απλούς ψηφοφόρους της ΝΔ, που πουλάνε τη συνείδησή τους για ψίχουλα: Ένα pass για να πάνε στις κάλπες και να ξεπλύνουν τους εγκληματίες. Ο Σπύρος δεν είναι έτσι. Αν θα πλύνει τα χέρια του πολύ σχολαστικά, ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, είναι επειδή θα πέσει μπόλικο παραδάκι, πράγμα που δείχνει εξυπνάδα.
Όπως κάθε ένας που θέλει ένα καλό μισθό, ο Σπύρος πλέκει το εγκώμιο της κυβέρνησης. Το κάνουν πολλοί. Άλλωστε αυτό ακριβώς δικαιώνει το Μαρξ που λέει πως βάση των πάντων είναι η ύλη, η οικονομία, το ρευστό. Αν αλλάξει η ύλη, οι συνθήκες, αλλάζουν και οι ιδέες, όχι το αντίθετο. Θα ήταν υπέρ του Μητσοτάκη τα ΜΜΕ, αν δεν έπαιρναν δεκάδες δισεκατομμύρια; Όχι, θα ήταν μεν δεξιοί, αλλά δεν θα γίνονταν γραφεία τύπου, ή ρύπου, της Νέας Δικτατορίας.
Οπότε Σπύρο μου, μπορείς να λες ό,τι θέλεις και ξέρουμε το λόγο για τον οποίο τα λες. Όπως ξέρουμε και το λόγο που λένε όσα λένε οι τηλεοπτικοί βόθροι με τους οποίους συνεργάζεσαι. Ένα πράγμα όμως σε παρακαλώ μην το ξαναπείς, γιατί προσβάλει τη νοημοσύνη μας. Πως είσαι ή έστω ήσουν κάποτε Αριστερός. Ποτέ δεν ήσουν, αγάπη μου. Γιατί οι Αριστεροί δεν πουλάνε τα πιστεύω τους σε καμία τιμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου